O presente artigo ofrece unha análise das recensións e biografías de Emilia Pardo Bazán dirixidas ao público infantil e xuvenil. O percorrido comeza cunha mostra de libros de texto de 4º de ESO e 1º de Bacharelato e pasa a centrarse nas biografías divulgativas, tanto nas individuais como nas breves inseridas dentro de antoloxías de mulleres. Con este traballo preténdese analizar que informacións se ofrecen a este público concreto para que se acerque á súa vida e obra, que obras se mencionan e que imaxes se utilizan para ilustrar a súa persoa. Son 11 os materiais estudados e da comparativa realizada non só se extraen conclusións, senón que tamén se abren portas a novas cuestións ou reflexións, como a constatación da ausencia de materiais sobre esta autora destinados ao público infantil.

Este estudo pretende coñecer en que tipo de medios o profesorado de Educación Infantil achega a literatura infantil ao seu alumnado. Para iso, preséntanse os resultados dunha investigación cuantitativa descritiva realizada a través dunha enquisa a profesores en activo (n = 111). A partir dos datos recollidos, púidose valorar cales son os soportes máis e menos utilizados. Así, pódese afirmar que o libro físico é o medio favorito do profesorado, mentres que os libros electrónicos son os menos utilizados. Para completar a investigación, correlacionáronse os diferentes soportes co curso e co gusto pola lectura. Os resultados demostraron que existen soportes especialmente vinculados ao primeiro ciclo e outros que se utilizan especialmente no segundo. Por outra banda, o gusto pola lectura non parece ser unha variable da que existan diferenzas estatisticamente significativas.

A presença da arte na literatura para a infância, em particular no livro-álbum, tem sido assídua (Nodelman, 2018; Serafini, 2015; Silva, 2015; Yohlin, 2012). Analisaremos um corpus textual composto por cinco livros-álbum, de diferentes “tipologias”. Além do conto em forma(to) de álbum, com palavras e ilustrações (O Museu (2013), de Susan Verde e Peter Reynolds; Perdi-me no museu porque... (2017), de Davide Cali e Benjamin Chaud; e O lobo que partiu à descoberta do museu (2021), de Orianne Lallemand e Éléonore Thuillier), incluímos uma narrativa visual (Museum (2019), de Javier Sáez-Castán e Manuel Marsol) e, ainda, um livro-álbum não ficcional (O que se faz no Museu? (2022), de Mariana Ramos e Catarina Correia Marques). Estas obras ficcionalizam espaços físicos que mimetizam um museu, apresentado diversamente, através da sua recriação pela decoração com figurações estilizadas de pinturas célebres, pela paródia alusiva a obras de arte reconhecidas ou à transfiguração de peças que ganham vida ou, ainda, pela veiculação de conteúdos informativos/factuais. Destacaremos especificidades técnico-compositivas e estético-estilísticas, bem como potencialidades no sentido da sensibilização para a arte. Estes livros poderão permitir experiências reflexivas e imaginativas com a arte (Yohlin, 2012), constituindo instrumentos fundamentais na educação artística e literária desde a primeira infância.